Zoektocht voert uiteindelijk terug naar huis
Hoor nu mijn stem – Franca Treur – Prometheus – 349 blz.
Na haar zeer succesvolle debuut Dorsvloer vol confetti, dat ook werd verfilmd en de roman De woongroep, is Hoor nu mijn stem de derde roman van Franca Treur (Meliskerke, 1979).
Hoor nu mijn stem vertelt het verhaal van twee personages. De ene, Ina, vertelt over haar verleden in een streng religieus milieu op het Zeeuwse platteland. Nadat haar ouders omkomen bij een verkeersongeluk, groeit ze op bij haar opa en zijn twee ongetrouwde zussen Ma en Sjaan. Ina is intelligent, gevoelig en ambitieus. Ze wil haar geloof “verdiepen” maar tegelijkertijd ook meer: studeren, een maatschappelijke carrière opbouwen.
De tweede is Gina, ze woont in Amsterdam en wordt in de derde persoon beschreven. Ze werkt bij de radio en heeft net haar relatie met haar vriend Jean-Paul beëindigd. Het wordt al snel duidelijk dat deze twee personages in werkelijkheid dezelfde zijn. Gina is een “nieuwe” versie van Ina. Ze besloot haar oude ik achter zich te laten: een letter erbij, het haar kort, op naar de geneugten en vrijheid van een modern werelds leven!
Ik vond eerlijk gezegd de eerste hoofdstukken wel even doorbijten: een nogal afstandelijk begin zonder veel gevoelens en identificatiemogelijkheden. Het is niet meteen duidelijk waar de auteur naartoe wil. Daar komt bij dat de schrijfster lange zinnen gebruikt met veel komma’s en soms wat ouderwets taalgebruik. Dat leest niet altijd even vlot maar deze stijl past wél bij het verhaal. Treur schildert als het ware met woorden en geeft zodoende inzicht in denkwijze en achtergrond van de hoofdpersoon. Die achtergrond kan men wat wereldvreemd noemen, niet verbazingwekkend in dit geval, maar het toont de lezer gaandeweg het verhaal heel goed waar Gina vandaan komt, letterlijk en figuurlijk. De hoofdpersoon is zoekende, maar wat ze zoekt valt moeilijk onder woorden te brengen, vooral daar ze dat zelf ook niet goed lijkt te weten. De schrijfster maakt er niettemin een mooi psychologisch portret van, vol met treffende observaties, veelzeggende details, alledaagse conversaties en soms een vleugje humor.
“Niet iedereen hoorde Gods stem. Als Hij onze oren niet opent, horen we niets. Ik had me al omgedraaid om naar tante Ma toe te rennen. Ik moest haar over mijn geopende oren vertellen. Misschien wees dit op het beginnetje van mijn bekering. Toen bleef ik plotseling staan, want de hemelse stem deelde mee dat die week de bananen bij Trefcenter slechts één gulden de kilo waren”.
Hoor nu mijn stem is een mooi boek, met name voor lezers die het geschetste milieu kennen en voor degenen die interesse hebben voor de leefwereld van het orthodox-protestantse volksdeel.
Dick Huitema.
