Zomers jeugdboek met constant het geluid van de oceaan
Onmogelijk blauw – Kate DiCamillo – Vertaling: Harry Pallemans – Lannoo – Jeugdboek – 256 blz.
Als Billy’s hond Flappy dood is gegaan, besluit ze te vertrekken. ‘Deze keer was het geen weglopen, maar vertrekken. Ze was vertrokken.’
Haar moeder is meestal is meestal dronken en bekommert zich niet om haar en nu Flappy er niet meer is, zal niemand haar missen. Ze stapt bij haar neef in de auto en laat zich, voordat hij op zijn bestemming is, afzetten langs de snelweg.
Het eerste wat moet gebeuren is het zoeken van een baan. Na een caravanpark, Het Zeepaardje, wandelt ze langs een motel, Strandlust, en daarna langs een visrestaurant Meneer C. Hoewel Billy absoluut niet van vis houdt, gaat ze er toch heen om werk te vragen.
Ze krijgt de baan, tafels na de lunch afruimen en al vindt ze het daar eigenlijk wat een zootje, ze doet het toch voor de centen. Een arbeidscontract krijgt ze niet, de directeur verzuipt in zijn papieren, maar ze mag de volgende dag al beginnen. In de telefooncel die ze ziet als ze terugloopt, belt ze met haar moeder om te zeggen dat die zich geen zorgen hoeft te maken. Het liefst had ze Flappy willen bellen, maar ja, die is dood. Vervolgens loopt ze naar het caravanpark, waar ze naar een vrouw wuift die bij een roze caravan staat en terugzwaait. De vrouw denkt dat ze honger heeft en dat is ook zo. Ze vraagt of Billie kan autorijden en of ze bingo leuk vindt. Autorijden kan ze, maar bingo interesseert haar niets. De vrouw, Jola, maakt tonijntoast voor haar klaar en nodigt haar uit om te blijven slapen. De enige voorwaarde is dat ze haar ’s avonds met de auto naar de bingo rijdt omdat ze van haar zoon niet meer mag autorijden.
Nu heeft Billy een baan en onderdak. Iedere dag gaat ze aan het eind van de ochtend naar haar werk en als ze klaar is, loopt ze soms naar het strand en soms naar het dorp. Daar maakt ze kennis met Elmer, die in een winkel werkt. Steeds wordt haar kennissenkring een beetje groter, maar toch blijft ze Flappy missen. Als er problemen op haar werk ontstaan door een gebrek aan goede secondaire voorwaarden, verandert haar situatie. Wat eerst kennissen zijn, worden in de loop van het boek vrienden. Net als Elmer dat wordt, vooral wanneer die met haar en Jola naar de kerstbingo — die in augustus wordt georganiseerd —gaat.
Onmogelijk blauw is een warm boek, en dat mag je letterlijk nemen, over gemis en vriendschap. Gedurende het hele verhaal ervaar je als lezer de aanwezigheid van de oceaan. In bijna ieder hoofdstuk staat er een terloops zinnetje over, niet storend, want steeds net iets anders, maar zo dat je de oceaan en de zinderende hitte niet over het hoofd kunt zien. Zoals de eerste zin waarin ze de oceaan laat schitteren: ‘Ze hoorde auto’s die over de A1A reden en daaronder lag het geluid van de oceaan: helder, hoopvol, onafgebroken.’
Na Neem mijn hand en De vloek van de vliegende Olifantes over Billy Tapinski en haar twee vriendinnen, is Onmogelijk blauw het afsluitende boek waarin ze haar vriendinnen ontvlucht. Billy wil van niemand afhankelijk zijn en andersom, dat mensen afhankelijk van haar zijn, wil ze ook niet. Het boek is bedrieglijk eenvoudig geschreven, geen moeilijke woorden of eindeloze zinnen, maar net als de oceaan is het helder en hoopvol.
Mijn stille hoop is dat voor de volgende zomer deze drie boeken in één band verschijnen. Het lijkt me heerlijk om ze achterelkaar, bij voorkeur aan het strand, te lezen en ervan te genieten.
