Zuid-Afrikaanse Miss Marple
Recepten voor liefde & moord – Sally Andrew – Vertaling: Barbara Lampe – Uitgeverij Orlando – 416 blz.
Sally Andrew woont op een natuurreservaat in Klein Karoo, Zuid-Afrika. Haar inspiratie voor Recepten voor liefde & moord heeft ze overduidelijk uit haar eigen woonomgeving gehaald. Tijdens het lezen van dit boek waan je jezelf in Zuid-Afrika, zo mooi is de flora en fauna omschreven. En niet te vergeten het klimaat, de warmte komt je tegemoet tijdens het lezen.
Tannie Maria (Tannie is een aanspreektitel die respectvol wordt gebruikt voor oudere, wijze vrouwen en betekent zoiets als “tante”) is een vrouw op middelbare leeftijd, die een slecht huwelijk heeft gehad, maar na het overlijden van haar man geniet van koken, eten en haar baan als columniste bij de Klein Karoo Gazette. Haar collega’s Harriët en Jessie zijn haar beste vriendinnen en thuis geniet ze van en praat ze met haar kippetjes.
Als haar kookrubriek moet verdwijnen, verzint Harriët een list; Tannie’s rubriek wordt omgezet in een liefdesadviezen-column, aangevuld met recepten die kunnen helpen bij al het liefdesleed. Op een dag wordt er een vrouw vermoord en komt Tannie erachter dat zij één van de briefschrijfsters was die haar om raad had gevraagd, omdat ze een agressieve man had. Tannie gaat samen met Harriët en Jessie op onderzoek uit en ze leert zo ook de norse, maar aantrekkelijke rechercheur Henk Kannemeyer kennen.
Recepten voor liefde & moord is een luchtige who-done-it en Andrew heeft overduidelijk Miss Marple van Agatha Christie als voorbeeld gebruikt. Maar het is absoluut geen imitatie geworden. Tannie heeft haar eigen unieke karaktertrekken en die heeft Andrew erg leuk weten te omschrijven. Het geheel wordt echter wel in de eerste persoon gebracht. Ik vraag mij af of het niet beter over was gekomen als ze in de derde persoon had geschreven. Zo is Tannie nogal naïef en dat is moeilijk uit te leggen als je dat in de ik-vorm moet verwerken.
Het verhaal wordt doorspekt met heel veel Zuid-Afrikaanse woorden. Vooral in het begin wordt er rijkelijk mee gestrooid. Als Nederlander is dit wel leuk om te lezen, omdat het heel herkenbare woorden zijn, maar ik vraag me af hoe de Engelse versie ervaart zal worden.
Tannie is het hele boek door aan het koken en bakken. Overal waar ze heen gaat wordt er melktert of beskuit meegenomen en uitgedeeld. De manier waarop Andrew dit verwerkt in het verhaal, zorgt ervoor dat je zelf heel graag een melktert wilt proeven. Achterin het boek worden ook nog eens de recepten gedeeld, dus voor de lezers die ook van koken en bakken houden is dit echt een geniaal boek.
Het boek wordt door de uitgever omschreven als een humoristische, spannende en smakelijke roman en daar is geen woord van gelogen.
“’Ga je gang, wrattenzwijn,’ zei Anna met rechte rug en haar schouders naar achteren. ‘Vermoord me maar, moordenaar die je bent.’
‘Jij komt hier niet mee weg,’ zei Dirk. Opeens trok hij van onder zijn shirt een pistool tevoorschijn.(…)
Piet was zo snel dat ik hem amper zag. Hij sloeg Dirks arm omhoog op het moment dat er een schot werd gelost. (…)
‘Genoeg,’ zei de rechercheur.
Kannemeyer draaide Dirks arm op zijn rug. Dirk maakte een snuivend geluid. Ze hadden allebei plafondstof in hun haar.
‘Dikke rat,’ mompelde Dirk toen hij langs Anna werd geduwd, de kamer uit.
Ik schudde mijn hoofd. Het was allemaal zo grof. Zo onnodig. Anna was helemaal niet dik. Ze was een beetje gevuld, zoals elke vrouw die drie maaltijden per dag at. Maar het was gewoon verkeerd om haar dik te noemen.”
In 2018 verschijnt het tweede deel in de serie: Tannie Maria en de satanische monteur.
